09-08-2019 Sante Fe

https://www.recreation.gov/camping/campgrounds/274315/campsites

9-8-19

Vannacht had het een beetje geregend. Toen we wakker werden om half zeven regende het nog steeds. Een uur later was het droog en konden we uit de tentjes. We maakten pannenkoeken klaar en deden het rustig aan. We bespraken met de kids de mogelijkheden voor vandaag. Wat wilden we gaan doen? Er waren hier zoveel leuke dingen te doen. We spraken af dat we eerst naar Bandeliers national monument zouden gaan. Daarna wilden we de Farmersmarkt bezoeken en naar Origami in the garden. De laatste twee waren een idee van Lars. Onderweg kwamen we de Jemez waterfall tegen. Dit was een mooi moment om even mee te pakken. De camping waar we nu op verblijven is hiernaar vernoemd. Je kunt het eigenlijk niet maken om die over te slaan. Het was maar een korte wandeling naar de waterval.

Lars voelde zich vandaag niet zo lekker en ook Fenna was niet fit. Ze had last van rugpijn. Hopelijk zijn ze snel weer beter.

Ik had foto’s op internet gezien van Bandelier en dacht dat dit een plek was waar je langs kon rijden. Een gevalletje kijken en weer door. Niet dus. Bij binnenkomst in het park werden we naar de shuttelbus geloodst. Na een ritje van 20 minuten kwamen we bij het visitorcenter aan. We verbazen ons er steeds over dat al deze faciliteiten binnen de prijs vallen van de parkenpas. We kregen eerst een praatje van een ranger die de meest voorkomende vragen uit ging leggen. Daarna mochten we naar het park. Omdat sommigen van ons nog naar het toilet moesten hadden we de tijd om naar het tuintje van het visitorcenter te kijken. Daar was een kolibrie druk bezig om nectar uit bloemen te halen. Mijn hart maakte een sprongetje. Deze vogeltjes vind ik altijd zo indrukwekkend, maar we hadden ze deze reis nog niet gezien. Juul wel, maar hij was dan ook de enige. We liepen een kort rondje en zagen de holen waar de indianen vroeger in leefden. Dat was mooi om te zien.

De volgende stop was de Wallmart. We hadden gasflesjes nodig voor ons kooktoestel. Omdat we zo dicht bij de farmersmarkt waren besloten we daar eerst naar toe te gaan. Helaas was deze dicht. Toen we naar binnen loerden zagen we dat er een bruiloft was. Tja, dat was pech voor ons. Na ons bezoek aan de Wallmart (helaas zonder gasflessen) vervolgende we onze weg naar de garden. Het was een privé tuin van een kunstenaar. We keken er een half uurtje rond en hielden het voor gezien.

Omdat we zo vroeg waren hadden we nog geen zin om te gaan eten. We wilden vandaag naar Applebees om Juul zijn slagen te vieren. Dit was de reden voor ons Amerika bezoek (grapje) en wilden we niet afraffelen. Om de tijd te doden gingen we naar de Ross. Daar houden we het altijd wel een uur vol. Juul en Fabrice waren de enige die we hier niet blij mee kunnen maken.

Hierna gingen we naar Applebees. Juul had al een jaar geroepen dat hijwontontaco’s wilden eten. Daar had hij zoooooooooooon zin in. Groot was dan ook de verbazing dat hij iets anders koos. We moesten er wel om lachen. We aten er heerlijk en het was supergezellig. De serveerster deed alle moeite om het ons naar de zin te maken. We gaven haar een flinke tip. Intussen was het buiten flink gaan betrekken en zag de lucht inktzwart. We zaten nog maar net in de auto of het begon te regenen. Van regen kwam onweer en heel veel regen. Het was een onweersbui die zeker een uur aan bleef houden. Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n spektakel meegemaakt. Auto’s stonden langs de snelweg en konden de regenval niet handelen. Na een uur waren ze daarboven klaar en was het over. Respect voor moeder natuur.

Op de terugweg moesten we een weg inslaan waar tolhuisjes stonden. Dat waren we niet van plan. Niet omdat we geen zin hadden om tol te betalen, maar omdat ik wel eens op het forum gehoord heb dat dit gedoe gaat geven met het verhuurbedrijf. Dat gedoe kan behoorlijk in de papieren lopen. We besloten om door te rijden, maar kwamen er achter dat er geen andere mogelijkheid was dan deze weg te nemen. Ik liep naar de meneer in het “tolhokje” en legde mijn probleem uit. Het bleek dat dit geen tolhokje was. Dit was militairterrein. We mochten zonder tol door. De meneer was blijkbaar blij om iemand te zien. Hij vertelde honderduit over dat hier de eerste atoombom gemaakt was, er een film was opgenomen (Lone ranger oid iig met Jack Nickelson), dat ik Jemez verkeerd uitsprak en ga zo maar door. Intussen zat de rest in de auto te wachten en te hopen dat we door konden. De meneer gaf aan dat we een ID moesten laten zien en door mochten. Ik liep terug naar de auto en vertelde dat we door mochten en ik het verhaal later wel zou vertellen. Bij het hokje aangekomen begon de meneer zijn verhaal weer opnieuw. Over de atoombom, de film en ga zo maar door. Het was echt komisch. Hij drukte ons op het hart om voorzichtig te rijden ivm de herten.

Bij de tenten was alles droog, die waren gelukkig aan de onweersbui ontkomen ?.

08-08-2019 Sante Fe

https://www.recreation.gov/camping/campgrounds/274315/campsites

8-8-19

Vandaag werden we wakker in onze tent,
Daar zijn we nu wel aan gewend.
We hadden een ontbijtje in het gras,
Waar het heel erg nat was.

De sproeier sprong opeens aan,
Dat was voor ons het teken om te gaan.
In de haast rolde de meloen van onze auto weg,
Dat was later in de middag wel dikke pech.

Dus moesten we helaas nog naar de supermarkt,
En aten we door Fenna een ijsje op de indiaanse rommelmarkt.
Richard kocht hier een nieuwe hamer voor de haringen,
Dat waren hele unieke ervaringen.

We hebben nog lekker geluncht bij Angel Peak,
Door de dirt road naar de camping toe werden we een beetje ziek.
We gingen op de camping hout zoeken voor het vuur,
Dat duurde wel een uur.

Dit kwam doordat de hele camping al was leeg geroofd,
Maar bij terugkomst waren de tenten opgezet zoals beloofd.
Iedereen vermaakte zich op zijn eigen manier,
Zoals we dat altijd doen hier.

Richard was bezig met het eten,
Wij waren aan het voetballen waardoor we de film zijn vergeten.
De wraps waren heel erg lekker,
Dus van ons kwam geen gemekker.

Nu gaan we naar ons warme nest toe,
Want we zijn heel erg moe.
Opeens kwam er een olifant met een grote snuit,
En die blies dit mooie gedichtje dicht.


Dichters:
Juul Maassen
Lars Pansier
Fabrice van Rhoon

07-08-2019 Green River, Blanding

http://gateway-inn.hotels-in-utah.com/en/

7-8-19

Omdat we achter een klif zaten en het wat bewolkt was, kon de zon ons nog niet vinden. Ook de muggen gunden ons even rust. We hadden alle tijd en aten rustig ons ontbijt op. We zaten heerlijk een uurtje in het zand te kletsen toen we besloten om aan de laatste 3 mijl te beginnen. We peddelden rustig naar Mineral Bottom waar een ranger ons hielp om uit het water te komen. Ook hier weer veel muggen. Er was iemand met een shovel die de helling aan het verbeteren was. Hij moest echter wachten tot een paar andere kano’s weg waren. We maakten een gezellig praatje met hem. Net toen hij weer aan het werk ging kwam Kevin aanrijden. Hij was ruim 1 uur te vroeg, maar hij verwachte regen. Met regen konden we de canyon niet uit. Eenmaal in de bus vertelde hij dat de banden van de auto’s de modder niet af konden voeren. Het was dan onmogelijk om te rijden. Hij wees ons op drie autowrakken in het ravijn. Hij vertelde ook dat de weg een keer een jaar afgesloten was door een aardverschuiving door regenval. De mensen waren geëvacueerd en zagen 1 jaar lang hun auto’s niet terug. Het was inderdaad een duizelingwekkende tocht. Hoog boven op de klif zag Kevin een auto naar beneden komen. De weg was te smal voor 2 auto’s en hij zette de bus met aanhangwagen aan de kant. Hij stapte uit en maakte een praatje met ons terwijl hij een sigaretje rookte. Na een kwartier zagen we dat de auto geen aanstalten maakte om naar beneden te komen. Kevin toeterde maar eens, zonder resultaat. De auto reed niet verder naar beneden. 

kevin reed daarom door en uiteindelijk zagen we onze tegenligger. Hij was met een hamer en beitel fossielen uit de berg aan het hakken. Kevin vroeg hem of hij niet gezien had dat we op hem aan het wachten waren. Ja, dat had hij zeker, maar hij was fossielen aan het zoeken. Tja, gevaarlijk spel op deze hoogte. We kwamen langzaam maar zeker weer in de bewoonde wereld. Bij het verhuurbedrijf haalden we onze spullen uit de bus en namen afscheid van Kevin en zijn vrouw. 

Onze eerst stop was de Mac. Onder de modder en waarschijnlijk stinkend, aten we een ijsje, een hamburger en dronken ijsthee. Onderweg hadden we steeds tegen elkaar gezegd waar we het meeste zin in hadden. Het smaakte heerlijk.

Onze overnachtingsplek was in Blanding. Daar hadden we een motel geboekt. Wat hadden we zin in een douche! Tot onze verbazing zagen we dat het hotel gesloten was. Booking.com had ons een mailtje gestuurd en geannuleerd. De reden wisten we niet. Bij het visitorcenter wist men te vertellen dat de eigenaar dementie had. Het was de buurvrouw van de dochter van de mevrouw van het visitorcenter. Ze vonden al dat hij de laatste tijd zo raar deed. Heel erg triest. Ze belde voor ons twee hotels. De ene zat vol en de andere was veel te duur. Toen ik vertelde dat we onze tenten bij ons hadden gaf ze ons het adres van een benzinestation. Daarachter kon je kamperen. We waagden het erop en vonden het er prima. Later zag Jessie dat er nog een mooi appartement vrij was, maar toen stonden we al. We genoten van de douche, zette de wasmachines aan het werk en aten bij het plaatselijke steakhouse. Het was weer een mooie dag geweest. 

06-08-2019 Green river

Green river

6-8-19

Het onbewoond eiland gevoel ging vandaag door. We hoefden vandaag niet zo heel ver dus zouden we in principe wat later weg kunnen gaan. Helaas hadden de zon en de muggen het op ons voorzien en maakten we snel dat we wegkwamen. Op het water hadden we namelijk geen last van de muggen, wel van de zon.

Bij Bowknotbend (hoefijzer in de rivier), wilden we de berg opklimmen om het overzicht te zien. Daarvoor moesten we wel eerst door de struiken. En in de struiken zitten…..jawel, muggen. De mannen knoopten snel de kano’s aan elkaar en grepen een gallon water. Daarna moesten we een meter of 2,5 omhoog klimmen omdat het waterpeil zo laag was. Juul en Fabrice hadden een touw gepakt om ons omhoog te hijsen. Daarna vlogen we als gekken door het struikgewas, achterna gezeten door honderden muggen. Een hoop gevloek en getier volgde en nog nooit zijn we zo snel de struiken doorgekomen. Stinkend naar de Deed en onder de muggenbulten klommen we naar boven. Fenna en ik bleven nog wat achter. Ik vond het best wel een beetje eng, het namelijk heel hoog. Het pad was echter goed te bewandelen, met af en toe wat klauterwerk. Uiteindelijk was iedereen boven en konden we van het uitzicht genieten. We maakten een aantal foto’s en bedachten hoe we straks langs onze belagers zouden komen. Richard zou de kano’s los maken, de jongens zouden de dames begeleiden en dan was het plan om als een haas deze plek te verlaten. Het liep gesmeerd. Fenna zat even bij ons in de kano, maar eenmaal op het water hevelde we haar weer over naar Fabrice. Toen begonnen we aan de lange Bowknotbend (7 mijl). Het duurde een eeuwigheid voordat we de andere kant van de bend zagen. Zo hoog boven op de berg leek het maar een stukje. 

Een eindje verderop zouden er oude indianentekeningen (27 duizendjaar oud) te vinden zijn. Alleen Lars en Juul durfden het aan om door de muggenhaag heen te gaan. Wij wachten intussen op een zandbank op de twee. Helaas vonden ze niets.

We aten ergens een reep en chips (om het tekort aan zout aan te vullen natuurlijk) en dobberden op de Green river. Om de hitte tegen te gaan, doopten we doeken (handdoeken, sjaals) in het water en legde dat over onze hoofden en schouders. Zo hielden we de hitte tegen en voorkwamen we zonnebrand. Omdat het zo goed ging bedachten we om meteen maar door te gaan naar ons eindpunt, Mineral Bottom. We kwamen een zandbank tegen waar mensen opstonden. Alhoewel het wat begon te betrekken en te rommelen gingen we toch door. We kanoden een bocht door en er kwam ineens een sterke tegenwind opzetten. Het viel niet mee om hier tegenin te peddelen. We zagen rechts van ons een klein, modderig zandbankje. Dit was echter te klein om de nacht door te brengen. Daarbij stond het veel te dicht bij de struiken. We gingen nog een stukje door en ineens was er een windvlaag en zagen Richard en ik Fenna en Fabrice kantelen. Ze schepten water, de kano helde naar de andere kant en ze konden het net redden. Intussen hadden ook wij de grootste moeite om de kano recht te houden. Omdat we Juul op sleeptouw hadden genomen, lukte het ons waarschijnlijk om de kano recht te houden. We gingen snel naar de kant en Richard ging Fenna en Fabrice helpen. Achter ons zagen we pas dat ook Lars en Jessie bijna om gegaan waren. We besloten om terug te gaan naar de kleine zandbank en loodste kano voor kano daar naar toe. Onder de modder en natte spullen kwamen de emoties vrij. Jeetje, wat waren we geschrokken. Nogmaals, je kunt er bijna overal staan, maar toch de natuur laat niet met zich sollen. We besloten om de storm af te wachten. Na een klein uurtje ging de storm liggen en besloten we het erop te wagen. Gelukkig ging het dit keer wel goed.

We vonden een mooie zandbank en zette daar onze tenten op. Aten een heerlijk prakkie van Richard en doken de tenten in. De muggen hadden ons weer gevonden.

05-08-2019 Green river

Green river

5-8-19

Vannacht hoorde ik iets rondom de kano’s en de tenten scharrelen. Na een tijdje te luisteren (en hem te knijpen) besloot ik Richard wakker te maken en hem erop uit te sturen. Doel was het monster te verjagen. Richard kon geen monster vinden, maar wel een prachtige hemel met sterren. 

We werden vroeg wakker en gingen opzoek naar sporen. Die vonden we! Het monster van vannacht was de hond van onze nieuwe buren. Gelukkig, geen eng monster! De kids werden wakker en Richard maakte van tortilla’s lekkere kaastosti’s. tenminste dat was de bedoeling. Het bleek dat we 160 glutenvrije tortilla’s gekocht hadden. Ik heb het echt te doen met de mensen die glutenvrij moeten eten. Het was echt niet te pruimen. Maar gelukkig dat we dit de komende dagen nog gaan eten en er niet jaren aan vast zitten. 

Na het ontbijt gingen we de kano’s weer inladen en vertrokken we. We hadden een plan gemaakt hoe we de achtergelaten kano op zouden halen. Met flink Deed op het vel van de jongens en dichte kleding moest het goed komen. Gelukkig verliep het vlekkeloos. Het was een dagje kanoën, zwemmen, eten, zwemmen, weer op de kano, genieten van de uitzichten. Aan het einde van de dag vonden we een mooie zandbank waar we onze tenten opzetten. We zwommen wat, aten wat en dat was het dan wel. Onbewoond eiland gevoel, maar wel 28 km gekanood en geen levende ziel gezien. Alleen op de wereld.    

04-08-2019 Green River

http://moab-rafting.com/

4-8-19

Bij de camping hadden we een schifting gemaakt van spullen die we wel en niet mee wilden nemen. Eenmaal op de kano is er geen weg meer terug. We namen per persoon maar een paar kledingstukken mee die we in waterdichte zakken deden. Ook over het eten hadden we goed nagedacht. Om 8.20 uur kwamen we bij het verhuurbedrijf aan. We troffen daar Kevin die ons meenam naar binnen. Kevin vertelde dat hij dit bedrijf 5 jaar geleden had overgenomen. Binnen was een mancave, je keek je ogen uit. Het leek wel een museum met allerlei rariteiten. Kevin gaf ons de opdracht om al onze spullen achter in zijn busje te gooien. Zijn bus stond al klaar met 4 kano’s op de aanhangwagen. Ook moesten we de zes watertanks vullen met water. Binnen een klein kwartier was de klus geklaard. Kevin was onder de indruk en gaf aan dat hij daar meestal wat langer op moest wachten. Ja, ja. Intussen zijn we een geoliede machine geworden en iedereen helpt goed mee! Nadat alles in de bus lag gingen we weer naar binnen. We kregen uitleg over het gebruik van het toilet en de kano’s. Ook legde Kevin ons uit wat we moesten doen in geval van gevaar. In ieder geval moesten we niet op zoek gaan naar een weg, want die was er niet. Ze snel mogelijk naar het eindstation (Mineral bottom) varen en vooral goed bidden. We kregen een rivermap mee en Kevin legde ons uit waar de eventuele overnachtingsplekken waren. We moesten zoeken naar zandbanken. Waar ze precies waren kon hij niet zeggen, ze verplaatsen zich namelijk. Hij drukte ons op het hart om geen domme dingen te doen. Fabrice nam de rol op zich van navigator en we noemden hem de MAPMAN. Daarna vertelde Kevin hoe het ophalen zou verlopen. Hij zou over vier dagen om precies 13.00 uur bij Mineral bottom zijn. Als het geregend had kon hij niet met de auto naar beneden rijden. Dan liep hij een paar mijl de canyon in en kwam ons ophalen. De bedoeling was dat we dan de hele mikmak de berg op zouden zeulen. Ik dacht: please, laat het droog blijven…. Kevin zou 1 uur op ons blijven wachten en dan weer gaan, en de volgende dag terugkomen. Als we er dan niet waren zou hij een helikopter sturen. Een andere mogelijkheid was om meteen een helikopter te sturen. De keuze was aan ons, en daar moesten we dan ook voor tekenen. Oei, nu gaat het toch wel echt jeuken. Rich en ik hadden er de laatste paar dagen niet goed van kunnen slapen. Waar zijn we WEER aan begonnen. Maar wat er ook gebeurde hij zou er zijn. Hij herhaalde het zinnetje: whatever happens, I will be there, zo vaak dat we deze zin nog jaren gaan gebruiken. Als we Mineral Bottom voorbij zouden varen was de eerst volgende ophaalplek 200 mijl verderop. De rivier zou dan ook zo ruig worden om dit te overleven. 

Na de uitleg en het afwikkelen van de papierhandel sommeerde Kevin ons nog gebruik te maken van toilet, want voorlopig zouden we geen normaal toilet meer zien. We doken daarna in de bus en gingen op weg naar Ruby ranch. Om daar te komen reden we eerst 50 mijl naar het noorden van Moab. Ergens in de middel of no where nam hij een afslag de woestijn in. Hij legde ons van alles uit over de mooie plekken die we zouden zien. Hiërogliefen, mooie overnachtingsplekken, canyons, wildlife, en hoe bijzonder het is om in de woestijn te kanoën. We zouden waarschijnlijk vier dagen niemand zien. Af en toe stopte hij om iets te laten zien, een vogel of zo. Hij maakte aldoor grapjes, soms bij het flauwe af. 

Na een dik uur gehobbel door de woestijn, kwamen we aan bij Ruby ranch. We moesten “tol” betalen en wuiven naar Old Ruby, die met haar shot gun klaar zat. Als we niet betaalden waren we volgens Kevin de Sjaak. We deden braaf wat hij ons opdroeg ?. Bij Ruby Ranch haalde we onze spullen uit het busje en werden de kano’s te water gelaten. We maakten meteen al nieuwe vrienden. Tig muggen hadden het op ons voorzien. Er was ook een groepje andere kanovaarders waar we een kort praatje mee maakten. Ze gaven ons het advies om alles goed vast te zetten, ook dat deden we braaf. We namen afscheid van Kevin en ons avontuur kon beginnen. 

In eerste instantie gingen de stelletjes bij elkaar de boot in en Juul ging solo. Juul had het water, wij de rest. De mapman ging voorop en hield de bochten en andere aanknopingspunten goed in de gaten. Om te beginnen is de Green river niet groen. Van bovenaf ja, maar als je er opzit is hij bruin. Soms drijven er van die bruine, schuimige bubbels op. Omdat je volgens de Amerikaanse wet niet mag poepen in de rivier neem ik maar aan dat het geen poep is. Toch? Stinken deed het in ieder geval niet. Als je met je handen 5 centimeter erin ging zag je je vingers niet meer. Er zat best wel wat stroming in de rivier en we hoefden niet echt iets te doen. Af en toe een peddeltje hier of daar, maar dat was het wel. We genoten van de prachtige canyons en tegen de middag aten we een mueslireep. Het was gelukkig bewolkt, want als de zon zou schijnen schiet de temperatuur al snel naar de 39 graden. Tegen een uur of drie kwamen we aan bij onze eerste overnachtingsplek die Kevin ons adviseerde. Juul, Fenna en Fabrice gingen de boel verkennen. Gingen aan land………………………..en renden (al wat het geven kon) met kleren en al de Green river in. Ze werden achterna gezeten door honderden muggen. We hebben uiteraard tranen gelachen, zo komisch. Dit was duidelijk geen goed plekje. Kevin: bedankt! We hesen ze in de kano’s en gingen door naar het volgende plekje. Een prachtige zandbank, met wat muggen, maar die waren er alleen als je dicht bij het struikgewas kwam. Tip van de dag: blijf weg van het struikgewas! 

Ik neem aan dat iedereen wel eens gedacht heeft: een onbewoond eiland. Alleen met mijn geliefden en verder niets doen. Af en toe een hapje eten. In het water duiken. Op het strand in de zon, de hemel op aarde. Nou, ik kan jullie zeggen dat ik die gedachten ook had. Tot nu. Er is werkelijk geen bal aan. Niets te doen hebben is niet leuk. En zo dachten Juul en Lars er waarschijnlijk ook over. Tegenover ons was namelijk een ander eilandje. Misschien was daar wel brandhout en konden ze fikkie stoken. Ze gingen er met hun kano’s naar toe en vonden er niets. Juul riep me dat ze een stukje stroomafwaarts zouden gaan. Ik riep OKE, en dacht ze zullen toch wel weten dat ze tegen de stroom in moeten roeien? Zoals ik al eerder zei, we hoefden niet echt veel te doen en er was veel stroming. Ze gingen de bocht om en we hoorden ze lachen. De eerste 2 uur tenminste. Intussen waren de mensen die we ontmoet hadden ook bij ons gekomen en zetten kun tenten aan de andere kant van het eiland op. Wij hadden die van ons al opgezet.

Het duurde en duurde maar en met de verrelijker van onze nieuwe vrienden zagen we twee jongens, zonder kano, helemaal onder de modder (om van de muggen af te komen), ploeteren om de oversteek te maken. Intussen was er een flinke wind opgestoken. We riepen, en riepen, maar ze konden ons niet horen. Op een gegeven moment was er contact en begrepen we dat ze in de problemen zaten. We zagen ze ploeteren en Richard en Fabrice besloten om een kano te pakken en ze te helpen. Gelukkig was de hulp niet nodig en konden ze zichzelf redden. Ze zaten onder de muggenbulten, (Lars kende niet meer terug) ze moesten immers door de struiken terug. Ze waren erachter gekomen dat ze met de kano niet terug konden. In het begin was het nog wel lollig maar op een gegeven moment werden ze toch wel moe van het tegen de stroming in roeien. Ze besloten de kano goed vast ze zetten in de struiken……woeha…muggen, en terug te lopen. De Green river is immers nergens echt diep. Je kunt bijna overal lopen. Maar met een flinke stroming en tegenwind was dit nog wel een hele klus. Ze kregen het van Jessie en mij op hun donder, maar we waren uiteraard erg blij dat ze weer terug waren. Ze waren kapot en we smeerden ze in met anti-jeuk spul en ik gaf ze aan anti allergie pil, voor het geval dat. We hebben in ieder geval weer een verhaal om thuis te vertellen.

Richard maakte het avondeten klaar in de koekenpan. De koffiepot (waar we ook de pasta en de aardappels in koken) stond nog in de auto. Op naar bed, avontuur genoeg voor vandaag.

03-08-2019 Moab

http://actcampground.com/

3-8-19

Vanochtend reden we eerst naar het visitorcenter van Arches. Juul had thuis een wandeling uitgezocht en we wilden weten waar de trail precies begon. We kregen een kaart mee en reden 50 minuten naar de Tower Arch trail. Het was 9.00 uur en nog lekker koel. Het eerste stuk moest je langs de wand klimmen. Later kwamen we erachter dat er ook nog een andere route geweest was. Je moest de route zoeken aan de hand van steenmannetjes. Na een klein uurtje kwamen we bij de Tower Arch aan. Je jongens klommen nog een stukje naar boven en hier hebben we een klein half uur rondgekeken en gerust. Mooie plek, bijzonder hoe die arches ontstaan en blijven hangen. Na een half uur liepen we terug. De zon deed zijn werk intussen goed en het was best al pittig warm. Het was maar goed dat we vroeg begonnen waren en veel water bij ons hadden. 

Na deze trial gingen we op afstand nog naar Delicate Arch kijken. Mooi om te zien. We reden door naar Moab en namen een kijkje bij het bedrijf waar we morgen moeten zijn voor de kano’s. Helaas was er niemand thuis. Ik belde later nog even met de eigenaar en die gaf me nog diverse tips.

We maakten dankbaar gebruik van de keuken van de camping en aten er een hapje pizza. Daarna gingen we naar de Mils Creek waterfall. Een waterval met een natuurlijke glijbaan. Het was heerlijk om eventjes af te koelen in het water.

Toen was het de hoogste tijd om proviand in te slaan voor de kano’s. Morgen gaan we vier dagen kanovaren op de Green River. Er is dan geen communicatie met de buitenwereld mogelijk, dus we moeten nu alles goed regelen. Ik kocht nog nieuwe wandelsandalen en een hoed. Mijn sandalen hadden de geest gegeven en een hoed kon ik morgen op het water goed gebruiken. We hadden ook nog gas nog voor het kookpitje. Bepakt en bezakt verlieten we de winkel. Hiermee moeten we het de komende vier dagen doen. Ik draaide nog een wasje en daarna gingen we eten bij de Moab brewery. 

02-08-2019 Moab

http://actcampground.com/

2-8-19

Om een uur of twee vannacht moest ik naar het toilet. Het toilet is hier een apart gebouwtje buiten. Ik verbaasde me over de hoeveel sterren en vroeg me af of we in Nederland ook zoveel sterren. 

Vanmorgen was snel de boel weer aan kant. We aten brood met kaas en jam. We sloegen bij de Walmart wat proviand voor vandaag in. Daarna reden we door naar Fifth water hotspring. Deze had ik ook op Google Earth gevonden. Je loopt zo’n 3,5 km langs de rivier omhoog. Daar is dan de hotspring met een waterval waar je in kunt. Ik had er foto’s van gezien en was verkocht. Ik hoopte maar dat de foto’s geen bedrog waren want het was 36 graden en op het heetst van de dag, pfft. Het was inderdaad de moeite waard. Het was echt lekker warm en Jessie, Juul en Lars gingen nog door de waterval heen. Ze hadden een gat gevonden waar ze hun hoofd doorheen konden steken en dan kon je hun koppies door de waterval heen zien. Plezier genoeg. We daalden de berg weer af en kwamen in een bloedhete auto terecht. Pfft, echt niet normaal die hitte. Maar we hoorden dat het in Nederland ook flink heet was geweest. 

Daarna begon de lange rit maar Moab. We vermaakten ons met wat reisverhalen lezen en slapen. In Moab waren we helemaal gelukkig met de kamer die we op de camping kregen. Het zag er netjes uit. De aardige mevrouw van de receptie bracht nog handdoeken en vertelde ons dat er nog een waterval met een hotspring op loopafstand was. Ik wist dat ik die gepinpoint had. Ze had een landkaartje meegenomen een aangegeven waar deze te vinden was. Wie weet gaan we die morgen nog wel bezoeken. Ze liet me de wasmachines zien (die ik later meteen volpropte) en de basic maar nette douches. Daar waren we allemaal wel aan toe. we mochten gebruik maken van de buitenkeuken en binnen keuken en gratis koffie en thee pakken. Er is zelfs een pizzaoven. Nee, we vermaken ons hier wel hoor.  

Lars trakteerde ons op een etentje. We aten heerlijk bij Denny’s en mocht ook nog een toetje uitzoeken. Erg lekker Lars, dank je wel ?. Daarna kochten we nog spullen voor het ontbijt en bedachten we wat we allemaal mee moeten nemen op de kano’s. overmorgen is het namelijk zover. Dan gaan we vier dagen de Greenriver afzakken. Morgen gaan we langs ver kanoverhuurbedrijf voor aanvullende informatie en gaan nog een wandeling doen. Dat moet dan wel vroeg gebeuren omdat het hier vandaag 40 graden heet was. Vroeg opstaan en je dingen doen is dan het toverwoord.