Weer naar huis

Vandaag is dan toch echt onze laatste dag aangebroken. We ontbijten met zijn allen in het hotel. We hebben het prima naar onze zin gehad in dit hotel. Een aanrader. Dit was toch wel het vriendelijkste personeel dat we gezien hebben in de motels die we bezocht hebben. Bij het uitchecken kregen Jessie en ik nog een flesje water mee en een muffin to go. Zelfs de meneer die de kamers poetste wenste ons een fijne reis. Top.

Het plan voor vandaag was om onze laatste uurtjes te slijten in de botanische tuin van Denver. Dit was een wens van Fenna. Het hotel wat we hadden uitgezocht lag hier dan ook dichtbij. We werden getrakteerd op een zonnetje. We liepen uren door de botanische tuin die zeker de moeite waard is om te bezoeken. Je kunt op een aantal plekken naar binnen waar tentoonstellingen zijn. Er is zelfs een rosarium met subtropische planten en bloemen. We keken onze ogen uit. Nog nooit heb ik zulke mooie bladeren van waterlelies gezien. Het waren net bakjes. Jammer dat ze niet winterhard zijn en dan dus binnen moeten. Gaat hem helaas niet worden voor onze vijver. 

We deelden 2 pizza’s en liepen terug naar de auto. De rit naar het vliegveld begon toch echt. We tankten de auto vol en besloten om hem niet meer te wassen. De laatste week in bossen van Sante Fe had het zoveel en hard geregend dat hij schoon was. (Ieder nadeel……heeft zijn voordeel). We leverden hem met spijt in. In grapte tegen de meneer die hem controleerde dat ik hem mee wilde nemen. Hij ging er serieus op in dat dat niet mocht. Ik vertelde dat het een grapje was, en dat ik daarmee bedoelde dat de auto prima bevallen was. O, oké was zijn antwoord. 

Al onze 19 tassen en koffers sjouwden we naar de bus van Hertz en die bracht ons keurig naar het vliegveld. Daar begon het lange wachten. Eerst om de koffers weg te brengen. Daarna om door de poortjes te komen van de douane. Jeetje, wat was het daar druk. Na een half uurtje waren we erdoor en gingen we wat eten. De een koos voor de Mac, de ander voor KFC en de rest voor de PandaExpress. 

De terugreis verliep vlotjes. Geen rare dingen of zo. Het duurde alleen lang. We vertrokken met 1 uur vertraging, maar de aansluitende vlucht in IJsland haalde we prima. In Brussel was er een probleem met de bagageband. Toen de band na een half uur begon te rollen kregen we maar 4 van de 5 koffers terug. Ik was daarover met de jongens in gesprek (wat gaan we nu doen?) toen een meneer zei: wij wachten ook nog op koffers uit IJsland. Nou, dan wachten we nog maar eventjes. En warempel na een paar minuten kwam onze koffer er keurig aan. Intussen was het al kwart over 5. Om 6 uur moesten we de auto opgehaald hebben, anders moesten we bijbetalen. We liepen de ontmoetingshal binnen en daar stonden tot onze grote verassing de ouders van Fabrice op ons te wachten. Fabrice sprong over de ketting en vloog zijn moeder in de armen. Heel erg mooi om te zien. Ze konden ons toch niet met al die koffers en kinders alleen laten ?. We praten even wat bij en spraken af dat we in Beers samen zouden gaan eten. We kwamen te laat aan bij de auto, maar na overleg met het personeel was het geen probleem. Fijn. 

Onze grote rooie stond er nog keurig. De mannen zeiden al: als hij nog maar start. Ik echter heb alle vertrouwen in de grote rooie en zei: de grote rooie start altijd! En ja, hoor. Ook nu liet hij ons niet in de steek. Was toch wel eventjes wennen weer. Onze grote rooie is een grote bak, maar kan niet tippen Suburban die we hadden. Ach, het went wel weer. Onderweg stopten we in Grave zodat Lars zijn auto weer terug had. Daarna was het tijd om naar ons eigen stekkie te gaan. Pink stond van blijdschap al te joelen. Wat een warm welkom weer van die lieve hond. We aten gezellig met de familie van Fabrice. Om half elf doken we onze bedjes is….moe maar voldaan.