http://gateway-inn.hotels-in-utah.com/en/

7-8-19

Omdat we achter een klif zaten en het wat bewolkt was, kon de zon ons nog niet vinden. Ook de muggen gunden ons even rust. We hadden alle tijd en aten rustig ons ontbijt op. We zaten heerlijk een uurtje in het zand te kletsen toen we besloten om aan de laatste 3 mijl te beginnen. We peddelden rustig naar Mineral Bottom waar een ranger ons hielp om uit het water te komen. Ook hier weer veel muggen. Er was iemand met een shovel die de helling aan het verbeteren was. Hij moest echter wachten tot een paar andere kano’s weg waren. We maakten een gezellig praatje met hem. Net toen hij weer aan het werk ging kwam Kevin aanrijden. Hij was ruim 1 uur te vroeg, maar hij verwachte regen. Met regen konden we de canyon niet uit. Eenmaal in de bus vertelde hij dat de banden van de auto’s de modder niet af konden voeren. Het was dan onmogelijk om te rijden. Hij wees ons op drie autowrakken in het ravijn. Hij vertelde ook dat de weg een keer een jaar afgesloten was door een aardverschuiving door regenval. De mensen waren geëvacueerd en zagen 1 jaar lang hun auto’s niet terug. Het was inderdaad een duizelingwekkende tocht. Hoog boven op de klif zag Kevin een auto naar beneden komen. De weg was te smal voor 2 auto’s en hij zette de bus met aanhangwagen aan de kant. Hij stapte uit en maakte een praatje met ons terwijl hij een sigaretje rookte. Na een kwartier zagen we dat de auto geen aanstalten maakte om naar beneden te komen. Kevin toeterde maar eens, zonder resultaat. De auto reed niet verder naar beneden. 

kevin reed daarom door en uiteindelijk zagen we onze tegenligger. Hij was met een hamer en beitel fossielen uit de berg aan het hakken. Kevin vroeg hem of hij niet gezien had dat we op hem aan het wachten waren. Ja, dat had hij zeker, maar hij was fossielen aan het zoeken. Tja, gevaarlijk spel op deze hoogte. We kwamen langzaam maar zeker weer in de bewoonde wereld. Bij het verhuurbedrijf haalden we onze spullen uit de bus en namen afscheid van Kevin en zijn vrouw. 

Onze eerst stop was de Mac. Onder de modder en waarschijnlijk stinkend, aten we een ijsje, een hamburger en dronken ijsthee. Onderweg hadden we steeds tegen elkaar gezegd waar we het meeste zin in hadden. Het smaakte heerlijk.

Onze overnachtingsplek was in Blanding. Daar hadden we een motel geboekt. Wat hadden we zin in een douche! Tot onze verbazing zagen we dat het hotel gesloten was. Booking.com had ons een mailtje gestuurd en geannuleerd. De reden wisten we niet. Bij het visitorcenter wist men te vertellen dat de eigenaar dementie had. Het was de buurvrouw van de dochter van de mevrouw van het visitorcenter. Ze vonden al dat hij de laatste tijd zo raar deed. Heel erg triest. Ze belde voor ons twee hotels. De ene zat vol en de andere was veel te duur. Toen ik vertelde dat we onze tenten bij ons hadden gaf ze ons het adres van een benzinestation. Daarachter kon je kamperen. We waagden het erop en vonden het er prima. Later zag Jessie dat er nog een mooi appartement vrij was, maar toen stonden we al. We genoten van de douche, zette de wasmachines aan het werk en aten bij het plaatselijke steakhouse. Het was weer een mooie dag geweest.