http://moab-rafting.com/

4-8-19

Bij de camping hadden we een schifting gemaakt van spullen die we wel en niet mee wilden nemen. Eenmaal op de kano is er geen weg meer terug. We namen per persoon maar een paar kledingstukken mee die we in waterdichte zakken deden. Ook over het eten hadden we goed nagedacht. Om 8.20 uur kwamen we bij het verhuurbedrijf aan. We troffen daar Kevin die ons meenam naar binnen. Kevin vertelde dat hij dit bedrijf 5 jaar geleden had overgenomen. Binnen was een mancave, je keek je ogen uit. Het leek wel een museum met allerlei rariteiten. Kevin gaf ons de opdracht om al onze spullen achter in zijn busje te gooien. Zijn bus stond al klaar met 4 kano’s op de aanhangwagen. Ook moesten we de zes watertanks vullen met water. Binnen een klein kwartier was de klus geklaard. Kevin was onder de indruk en gaf aan dat hij daar meestal wat langer op moest wachten. Ja, ja. Intussen zijn we een geoliede machine geworden en iedereen helpt goed mee! Nadat alles in de bus lag gingen we weer naar binnen. We kregen uitleg over het gebruik van het toilet en de kano’s. Ook legde Kevin ons uit wat we moesten doen in geval van gevaar. In ieder geval moesten we niet op zoek gaan naar een weg, want die was er niet. Ze snel mogelijk naar het eindstation (Mineral bottom) varen en vooral goed bidden. We kregen een rivermap mee en Kevin legde ons uit waar de eventuele overnachtingsplekken waren. We moesten zoeken naar zandbanken. Waar ze precies waren kon hij niet zeggen, ze verplaatsen zich namelijk. Hij drukte ons op het hart om geen domme dingen te doen. Fabrice nam de rol op zich van navigator en we noemden hem de MAPMAN. Daarna vertelde Kevin hoe het ophalen zou verlopen. Hij zou over vier dagen om precies 13.00 uur bij Mineral bottom zijn. Als het geregend had kon hij niet met de auto naar beneden rijden. Dan liep hij een paar mijl de canyon in en kwam ons ophalen. De bedoeling was dat we dan de hele mikmak de berg op zouden zeulen. Ik dacht: please, laat het droog blijven…. Kevin zou 1 uur op ons blijven wachten en dan weer gaan, en de volgende dag terugkomen. Als we er dan niet waren zou hij een helikopter sturen. Een andere mogelijkheid was om meteen een helikopter te sturen. De keuze was aan ons, en daar moesten we dan ook voor tekenen. Oei, nu gaat het toch wel echt jeuken. Rich en ik hadden er de laatste paar dagen niet goed van kunnen slapen. Waar zijn we WEER aan begonnen. Maar wat er ook gebeurde hij zou er zijn. Hij herhaalde het zinnetje: whatever happens, I will be there, zo vaak dat we deze zin nog jaren gaan gebruiken. Als we Mineral Bottom voorbij zouden varen was de eerst volgende ophaalplek 200 mijl verderop. De rivier zou dan ook zo ruig worden om dit te overleven. 

Na de uitleg en het afwikkelen van de papierhandel sommeerde Kevin ons nog gebruik te maken van toilet, want voorlopig zouden we geen normaal toilet meer zien. We doken daarna in de bus en gingen op weg naar Ruby ranch. Om daar te komen reden we eerst 50 mijl naar het noorden van Moab. Ergens in de middel of no where nam hij een afslag de woestijn in. Hij legde ons van alles uit over de mooie plekken die we zouden zien. Hiërogliefen, mooie overnachtingsplekken, canyons, wildlife, en hoe bijzonder het is om in de woestijn te kanoën. We zouden waarschijnlijk vier dagen niemand zien. Af en toe stopte hij om iets te laten zien, een vogel of zo. Hij maakte aldoor grapjes, soms bij het flauwe af. 

Na een dik uur gehobbel door de woestijn, kwamen we aan bij Ruby ranch. We moesten “tol” betalen en wuiven naar Old Ruby, die met haar shot gun klaar zat. Als we niet betaalden waren we volgens Kevin de Sjaak. We deden braaf wat hij ons opdroeg ?. Bij Ruby Ranch haalde we onze spullen uit het busje en werden de kano’s te water gelaten. We maakten meteen al nieuwe vrienden. Tig muggen hadden het op ons voorzien. Er was ook een groepje andere kanovaarders waar we een kort praatje mee maakten. Ze gaven ons het advies om alles goed vast te zetten, ook dat deden we braaf. We namen afscheid van Kevin en ons avontuur kon beginnen. 

In eerste instantie gingen de stelletjes bij elkaar de boot in en Juul ging solo. Juul had het water, wij de rest. De mapman ging voorop en hield de bochten en andere aanknopingspunten goed in de gaten. Om te beginnen is de Green river niet groen. Van bovenaf ja, maar als je er opzit is hij bruin. Soms drijven er van die bruine, schuimige bubbels op. Omdat je volgens de Amerikaanse wet niet mag poepen in de rivier neem ik maar aan dat het geen poep is. Toch? Stinken deed het in ieder geval niet. Als je met je handen 5 centimeter erin ging zag je je vingers niet meer. Er zat best wel wat stroming in de rivier en we hoefden niet echt iets te doen. Af en toe een peddeltje hier of daar, maar dat was het wel. We genoten van de prachtige canyons en tegen de middag aten we een mueslireep. Het was gelukkig bewolkt, want als de zon zou schijnen schiet de temperatuur al snel naar de 39 graden. Tegen een uur of drie kwamen we aan bij onze eerste overnachtingsplek die Kevin ons adviseerde. Juul, Fenna en Fabrice gingen de boel verkennen. Gingen aan land………………………..en renden (al wat het geven kon) met kleren en al de Green river in. Ze werden achterna gezeten door honderden muggen. We hebben uiteraard tranen gelachen, zo komisch. Dit was duidelijk geen goed plekje. Kevin: bedankt! We hesen ze in de kano’s en gingen door naar het volgende plekje. Een prachtige zandbank, met wat muggen, maar die waren er alleen als je dicht bij het struikgewas kwam. Tip van de dag: blijf weg van het struikgewas! 

Ik neem aan dat iedereen wel eens gedacht heeft: een onbewoond eiland. Alleen met mijn geliefden en verder niets doen. Af en toe een hapje eten. In het water duiken. Op het strand in de zon, de hemel op aarde. Nou, ik kan jullie zeggen dat ik die gedachten ook had. Tot nu. Er is werkelijk geen bal aan. Niets te doen hebben is niet leuk. En zo dachten Juul en Lars er waarschijnlijk ook over. Tegenover ons was namelijk een ander eilandje. Misschien was daar wel brandhout en konden ze fikkie stoken. Ze gingen er met hun kano’s naar toe en vonden er niets. Juul riep me dat ze een stukje stroomafwaarts zouden gaan. Ik riep OKE, en dacht ze zullen toch wel weten dat ze tegen de stroom in moeten roeien? Zoals ik al eerder zei, we hoefden niet echt veel te doen en er was veel stroming. Ze gingen de bocht om en we hoorden ze lachen. De eerste 2 uur tenminste. Intussen waren de mensen die we ontmoet hadden ook bij ons gekomen en zetten kun tenten aan de andere kant van het eiland op. Wij hadden die van ons al opgezet.

Het duurde en duurde maar en met de verrelijker van onze nieuwe vrienden zagen we twee jongens, zonder kano, helemaal onder de modder (om van de muggen af te komen), ploeteren om de oversteek te maken. Intussen was er een flinke wind opgestoken. We riepen, en riepen, maar ze konden ons niet horen. Op een gegeven moment was er contact en begrepen we dat ze in de problemen zaten. We zagen ze ploeteren en Richard en Fabrice besloten om een kano te pakken en ze te helpen. Gelukkig was de hulp niet nodig en konden ze zichzelf redden. Ze zaten onder de muggenbulten, (Lars kende niet meer terug) ze moesten immers door de struiken terug. Ze waren erachter gekomen dat ze met de kano niet terug konden. In het begin was het nog wel lollig maar op een gegeven moment werden ze toch wel moe van het tegen de stroming in roeien. Ze besloten de kano goed vast ze zetten in de struiken……woeha…muggen, en terug te lopen. De Green river is immers nergens echt diep. Je kunt bijna overal lopen. Maar met een flinke stroming en tegenwind was dit nog wel een hele klus. Ze kregen het van Jessie en mij op hun donder, maar we waren uiteraard erg blij dat ze weer terug waren. Ze waren kapot en we smeerden ze in met anti-jeuk spul en ik gaf ze aan anti allergie pil, voor het geval dat. We hebben in ieder geval weer een verhaal om thuis te vertellen.

Richard maakte het avondeten klaar in de koekenpan. De koffiepot (waar we ook de pasta en de aardappels in koken) stond nog in de auto. Op naar bed, avontuur genoeg voor vandaag.