Green river

6-8-19

Het onbewoond eiland gevoel ging vandaag door. We hoefden vandaag niet zo heel ver dus zouden we in principe wat later weg kunnen gaan. Helaas hadden de zon en de muggen het op ons voorzien en maakten we snel dat we wegkwamen. Op het water hadden we namelijk geen last van de muggen, wel van de zon.

Bij Bowknotbend (hoefijzer in de rivier), wilden we de berg opklimmen om het overzicht te zien. Daarvoor moesten we wel eerst door de struiken. En in de struiken zitten…..jawel, muggen. De mannen knoopten snel de kano’s aan elkaar en grepen een gallon water. Daarna moesten we een meter of 2,5 omhoog klimmen omdat het waterpeil zo laag was. Juul en Fabrice hadden een touw gepakt om ons omhoog te hijsen. Daarna vlogen we als gekken door het struikgewas, achterna gezeten door honderden muggen. Een hoop gevloek en getier volgde en nog nooit zijn we zo snel de struiken doorgekomen. Stinkend naar de Deed en onder de muggenbulten klommen we naar boven. Fenna en ik bleven nog wat achter. Ik vond het best wel een beetje eng, het namelijk heel hoog. Het pad was echter goed te bewandelen, met af en toe wat klauterwerk. Uiteindelijk was iedereen boven en konden we van het uitzicht genieten. We maakten een aantal foto’s en bedachten hoe we straks langs onze belagers zouden komen. Richard zou de kano’s los maken, de jongens zouden de dames begeleiden en dan was het plan om als een haas deze plek te verlaten. Het liep gesmeerd. Fenna zat even bij ons in de kano, maar eenmaal op het water hevelde we haar weer over naar Fabrice. Toen begonnen we aan de lange Bowknotbend (7 mijl). Het duurde een eeuwigheid voordat we de andere kant van de bend zagen. Zo hoog boven op de berg leek het maar een stukje. 

Een eindje verderop zouden er oude indianentekeningen (27 duizendjaar oud) te vinden zijn. Alleen Lars en Juul durfden het aan om door de muggenhaag heen te gaan. Wij wachten intussen op een zandbank op de twee. Helaas vonden ze niets.

We aten ergens een reep en chips (om het tekort aan zout aan te vullen natuurlijk) en dobberden op de Green river. Om de hitte tegen te gaan, doopten we doeken (handdoeken, sjaals) in het water en legde dat over onze hoofden en schouders. Zo hielden we de hitte tegen en voorkwamen we zonnebrand. Omdat het zo goed ging bedachten we om meteen maar door te gaan naar ons eindpunt, Mineral Bottom. We kwamen een zandbank tegen waar mensen opstonden. Alhoewel het wat begon te betrekken en te rommelen gingen we toch door. We kanoden een bocht door en er kwam ineens een sterke tegenwind opzetten. Het viel niet mee om hier tegenin te peddelen. We zagen rechts van ons een klein, modderig zandbankje. Dit was echter te klein om de nacht door te brengen. Daarbij stond het veel te dicht bij de struiken. We gingen nog een stukje door en ineens was er een windvlaag en zagen Richard en ik Fenna en Fabrice kantelen. Ze schepten water, de kano helde naar de andere kant en ze konden het net redden. Intussen hadden ook wij de grootste moeite om de kano recht te houden. Omdat we Juul op sleeptouw hadden genomen, lukte het ons waarschijnlijk om de kano recht te houden. We gingen snel naar de kant en Richard ging Fenna en Fabrice helpen. Achter ons zagen we pas dat ook Lars en Jessie bijna om gegaan waren. We besloten om terug te gaan naar de kleine zandbank en loodste kano voor kano daar naar toe. Onder de modder en natte spullen kwamen de emoties vrij. Jeetje, wat waren we geschrokken. Nogmaals, je kunt er bijna overal staan, maar toch de natuur laat niet met zich sollen. We besloten om de storm af te wachten. Na een klein uurtje ging de storm liggen en besloten we het erop te wagen. Gelukkig ging het dit keer wel goed.

We vonden een mooie zandbank en zette daar onze tenten op. Aten een heerlijk prakkie van Richard en doken de tenten in. De muggen hadden ons weer gevonden.