https://www.recreation.gov/camping/campgrounds/251565

1-8-19

Onze boosheid was al weer gezakt en we besloten om Om te denken. Het geld kregen we niet terug en als we deze plek als camping zagen was het riant. We maakten het beste er maar van. Ik nam nog wel contact op met het rangerstation en legde uit van de kakkerlakken en de dode muis. Ze vonden het vervelend voor ons en zouden iemand sturen om het op te ruimen. Het klopte dat er veel kevers zaten, het waren geen kakkerlakken. Muizen waren er ook, niet prettig nee. 

We reden naar Ogden naar het Union station museum. Dit is een museum met oude treinen, auto’s en geweren. Echt een mannending dus. Voordeel voor de vrouwen was dat we daarna gingen shoppen bij de Ross. Dat maakt dat een museum met mannendingen ineens niet ze heel erg meer is.

We bekeken eerst de oude treinen die buiten stonden. Daar was ook een gepensioneerde vrijwilliger (Robert) die ons uitleg gaf hoe het destijds ging in de posttrein. Hij had een verhaal over Mary in 1910. Haar vader had haar oma beloofd om met het kind langs te komen. Echter hij had geen geld. Hij vroeg aan de postbeambte af hij haar met de posttrein mee mocht sturen. Geen punt. Men plakte postzegels op Marys’s jasje en zo kon ze mee. Haar oma wist van niets (er was geen telefoon), maar was dolblij dat het kind ineens voor haar stond. Tja, dan gaat het nu toch wel wat anders.

Daarna gingen we naar binnen en kochten intreekaartjes. Ik vroeg of we studentenkorting konden krijgen, nee, helaas. Maar we kregen wel korting als de kinderen jonger waren dan 18. Ik grapte dat we er drie hadden die net 18 waren. Ze gaf ons 4 kinderkaartjes en 3 volwassenen. Lars en ik keken elkaar aan en haalden de schouders op, ook goed. We kregen een stempel op onze handen en gingen het museum in. Daar troffen we onze Robert van buiten ook weer. Hele verhalen had hij over de treinen. Er kwam een tweede vrijwilliger bij en die maakte zelf muntjes van een penny. Richard en Fenna kregen er een. Uiteindelijk konden we weer door en bewonderden de modeltreintjes en de prachtige oude auto’s. Als laatste gingen we naar boven naar de geweren kijken. Daar troffen Bill. Ook hij was vrijwilliger en wilde al zijn kennis aan ons overdragen. Dit was het Browning museum en we kregen uitleg over meneer Browning zelf, maar ook over het ontstaan van zijn bedrijf. Bill gaf ons een rondleiding van zeker 1,5 uur en stond bij ieder geweer stil. De mannen vonden het geweldig en stelde Bill veel vragen. Dat stimuleerde Bill weer om andere geweren te tonen. Er waren geweren bij die wel 1 miljoen dollar kosten, zo kostbaar waren ze. Om half drie gaf Bill aan dat hij naar huis ging om te lunchen. Hij was blij om zo’n enthousiaste groep mensen te treffen. We bedankten hem voor zijn uitleg en waren intussen wel aan een versnapering toe. 

We liepen Ogden in om ergens een ijsje te eten. Fenna wilde ons daarop trakteren. Voorzichtig vroegen we wat één bolletje koste. Wathhhhh, 4 dollar per bolletje!! Echt niet dan halen we straks wel een ijsje bij de Walmart. Bij de Ross konden we uitstekend slagen en verwisselden de dollars gemakkelijk van eigenaar. Op de terugweg naar het huisje stopten we even om in het water te plonsen. De jongens gooiden nog stenen in het water en daarna reden weer terug naar het huisje. Daar was de ranger langs gekomen en had wat kleine presentjes voor ons achtergelaten met een excusesbrief. Hij gaf aan dat hij het huisje schoongemaakt had. De dode muis was inderdaad weg, maar de kevers hadden weg in het huisje alweer gevonden. Nou, ja de geste was goed.

De jongens maakten een vuurtje en Richard kookte een maaltijd. Ik waste af in het donker met het water uit de rivier. En toen gingen de luikjes om 22.00 uur dicht…..