https://www.redlion.com/co/aurora/red-lion-inn-suites-denver-airport

Dank je wel voor jullie lieve reacties.....

Ken je dat gevoel van…ik had vandaag beter in bed kunnen blijven liggen? Nou, dit was voor ons zo’n dag. Om te beginnen is mijn Tomtom spoorloos. Alles afgezocht, maar nergens te bekennen. Ook bij de receptie wisten ze van niets. Het ontbijt was prima en we besloten om onze voorraden aan te vullen en de slaapmatten op te halen. Dat verliep prima, we konden onze weg goed vinden, we hadden immers een navigatie in onze auto. We besloten om een nieuwe navigatie aan te schaffen en te proberen om daar de pinpoint op te zetten. Die had ik gelukkig op de laptop en op een stickje gezet. Bij de Probass shop keken we onze ogen weer uit en dronken we een kopje koffie. De verkopen van de Garmin gaf aan dat het zou moeten werken en anders mochten we hem terugbrengen, no problem. We gingen ervoor. Bij een leuk parkje aten we onze lunch op. Salades…..eventjes gezond doen.  Bij het hotel aangekomen zetten Lars, Fabrice en ik onze tanden inde Garmin. Discussies volgende in een rap tempo op. Als we nu een alles eens op een sd-kaartje zetten…we komen er niet in, als we nu dan eerst eens allen op de Garmin zetten? Nee, werkt ook niet. Converteren??? Is dat de oplossing? Ook niet. Na dik twee uur puzzelen gaven we de koop op. Het was inmiddels ook tijd om de auto te wisselen. Fenna en Fabrice gingen nog 1 keer vragen bij de receptie of de Tomtom misschien gevonden was en warempel ze kwamen met mijn Tommie terug. De kids gingen zwemmen en Lars bood nog aan om mee te gaan. Nee, dat wilden we niet. Dit konden we zelf wel doen. Voor ons nog geen mantelzorg….toch?  Jessie kreeg de opdracht om een restaurantje voor de avond uit te zoeken. We lieten de kids achter en gingen om half zes weg. Tommie bracht ons keurig naar de terugbrenglocatie van Budget. We leverden de auto in, sprongen op de bus naar de luchthaven, de oppikloactie was immers elders. Daar sprongen we op de bus van Hertz en troffen een aardige jongeman aan. Of we een grotere bak wilden? Ja, dat wilden we wel. Ik gaf aan dat we al de grootste hadden geboekt. Nee, hij nog een beter voor ons. Of we navigatie wilden? Jazeker, altijd handig. Maar…euh Nederlanders he….we wilden er niets voor betalen. Nou, dan de navigatie niet. Totaalprijs…dik 2000 dollar. Ik …. Maar hoe kan dat? We hebben toch al de grootste bak geboekt en alles was al betaald!? Liet de aardige jongeman mijn code maar eens zien. Had ik opgezocht op het Allesamerikaform….altijd handig. Jongeman ineens niet meer zo aardig. Of we dan een betere verzekering wilden? Nee, dat wilden we niet. Jongeman vond ons gestoord. Kan, maar dubbel verzekeren leek ons geen optie. Goed, dan niet. We moesten 200 dollar borg betalen en kwamen er achter dat Richard zijn CC niet werkte. Heel fijn, dat kan er ook nog wel bij. We kregen een kaartje mee om de auto op te halen. We liepen ernaartoe en zagen een prachtige bak staan. Ik was er helemaal blij mee totdat Richard zei: Yvon, hier kunnen onze kids niet in. Er zijn 3 stoelen op de laatste rij en dat gaat niet passe. Grrr…. We liepen weer terug naar de jongeman van Hertz die intussen wel klaar met ons was (en wij met hem). Hij liep met ons mee en zag het probleem niet zo. Ik vertelde dat we een Ford expedition 7 pax el hadden geboekt en juist deze auto hadden uitgekozen voor de samenstelling van de stoelen. Dat we 5 grote en zeer dikke kinderen hadden (sorry jongens, leugentje om bestwil) en dat het niet ons probleem was dat die auto niet in hun vloot zat. Dan hadden ze hem maar niet op internet moeten verkopen. Hij opende een paar autos’en vertelde dat er echt niets anders was. Ja, doei… Richard zag een Surbuban staan met 8 stoelen. Na veel gedimdam kregen we de auto mee. Met navigatie, met muziek en met veel ruimte. Het kan dus wel…afzettertje!! Toen op zoek naar de Probass shop om de Garmin terug te bregen. We hadden immers onze Tommie weer en navigatie in de auto. Probleemloos kregen we ons geld terug. Fijn, dan konden we nu terug naar ons hotel enmet de kids gaan eten. Nou, niet dus. Onze Tomtom gaf er de geest aan en pikte geen satellieten op. Het adres van het hotel kon de navigatie aan boord niet vinden, maps.me stuurde ons naar een oud adres en na een wifi-signaal opgepikt te hebben konden we met Google-maps ons hotel weer vinden. Intussen was het half tien. De keuze van Jessie’s restaurant viel in het water en we aten bij Denny’s om de hoek. Richard probeerde te betalen met zijn CC, maar ook hier lukte het niet. Ook mijn CC deed het niet. Intussen waren we er goed ziek van geworden. We mochten Lars zijn telefoon gebruiken ( die van ons werkte niet) en kwamen erachter dat de CC van Rich inderdaad geblokkeerd was, maar die van mij moest het doen. In het hotel probeerde ik het uit, maar het lukte niet. Wel om 1 dollar aan de balie te pinnen. Na een tweede telefoontje aan de Rabo kwam ik erachter dat waarschijnlijk mijn magneetstrip niet oké is. Gelukkig geen fraude. Het is wel lastige, maar we redden ons wel. Om 12 uur gingen de luiken dicht…wat een dag.