Nabespreking

Aan alle goede dingen komt een einde. Zo ook aan onze vakantie. We hebben weer enorm genoten van dit prachtige land. Amerika blijft naar meer smaken. Het heeft zoveel te bieden. De natuur is er zo divers en prachtig. Daar blijf je je maar over verbazen. Met de kids hebben we het in de auto nog gehad over de mooiste overnachting. Met stip op 1 staat toch wel Yellowstone. Daarin zijn we unaniem. Het wakker worden met wild naast je tent is zo gaaf. Daarnaast is Yellowstone zo surrealistisch dat het bijna niet te geloven is. Ook hebben we genoten van de kanotocht. Het alleen op jezelf aangewezen zijn is een bijzondere ervaring. Hier in Nederland zijn we de honderden (duizenden) muggen die ons belaagden al weer bijna vergeten. Ook de hitte was goed te doen horen we onszelf nu zeggen. Maar als ik de foto’s bekijk van de hoofden van Lars en Juul met de talloze muggenbulten dan komt de muggeninvasie zo weer bij me binnen. Ons hoor je NOOIT meer klagen over 1 lastige, zoemende mug in de slaapkamer.

We hebben het goed gehad met zijn allen. Natuurlijk zijn er wel eens wat irritaties als je met zeven mensen 24 uur per dag bij elkaar op de lip zit. Maar we hebben elkaar beter leren kennen. Ook hebben we onze eigen grenzen beter leren kennen. De soms toch wel pittige wandeltochten (voor sommige dan) en het kanovaren vergen een andere fysieke en mentale vaardigheid dan we in het gewone leven voor de kiezen krijgen. Vooral het niets doen op de kano is een bijzondere ervaring. We zijn er in ieder geval een stuk rijker van geworden. Mooi was ook om te zien hoe Fabrice zich ontpopte tot ware avonturier. Hij liep fluitend en zingend de wandelingen mee, sprokkelde hout en vond de primitiviteit heerlijk. Van Lars wisten we al dat hij dit leuk vond. En tja, onze eigen kids hebben het met de paplepel ingegeven gekregen. Die weten niet beter.

Aan alle goede dingen komt een eind. Zo ook aan de familievakanties. Onze kids gaan volgend jaar zelf op ontdekkingstocht. Jessie en Lars gaan lekker samen. Ze praten nu al over Sri Lanka. Fenna mag met de familie van Fabrice mee naar Indonesië en Juul is zijn vrienden aan het mobiliseren om niet op zuipvakantie te gaan maar naar Thailand. Wij blijven thuis en volgen hun avonturen op de voet. Daar genieten wij dan weer van. Het zal anders worden zo met zijn tweetjes, maar het is mooi om te zien dat we door al onze reizen de kids gestimuleerd hebben om de wereld te verkennen. Vooral ook om te genieten van de kleine dingen en de natuur. De wereld ligt aan hun voeten. En ach wie weet, zeg nooit nooit…….

Dank je wel voor het meelezen en volgen van onze reis. We vonden het iedere keer weer leuk om jullie reacties te lezen.

16-08-2019 weer naar huis

Weer naar huis

Vandaag is dan toch echt onze laatste dag aangebroken. We ontbijten met zijn allen in het hotel. We hebben het prima naar onze zin gehad in dit hotel. Een aanrader. Dit was toch wel het vriendelijkste personeel dat we gezien hebben in de motels die we bezocht hebben. Bij het uitchecken kregen Jessie en ik nog een flesje water mee en een muffin to go. Zelfs de meneer die de kamers poetste wenste ons een fijne reis. Top.

Het plan voor vandaag was om onze laatste uurtjes te slijten in de botanische tuin van Denver. Dit was een wens van Fenna. Het hotel wat we hadden uitgezocht lag hier dan ook dichtbij. We werden getrakteerd op een zonnetje. We liepen uren door de botanische tuin die zeker de moeite waard is om te bezoeken. Je kunt op een aantal plekken naar binnen waar tentoonstellingen zijn. Er is zelfs een rosarium met subtropische planten en bloemen. We keken onze ogen uit. Nog nooit heb ik zulke mooie bladeren van waterlelies gezien. Het waren net bakjes. Jammer dat ze niet winterhard zijn en dan dus binnen moeten. Gaat hem helaas niet worden voor onze vijver. 

We deelden 2 pizza’s en liepen terug naar de auto. De rit naar het vliegveld begon toch echt. We tankten de auto vol en besloten om hem niet meer te wassen. De laatste week in bossen van Sante Fe had het zoveel en hard geregend dat hij schoon was. (Ieder nadeel……heeft zijn voordeel). We leverden hem met spijt in. In grapte tegen de meneer die hem controleerde dat ik hem mee wilde nemen. Hij ging er serieus op in dat dat niet mocht. Ik vertelde dat het een grapje was, en dat ik daarmee bedoelde dat de auto prima bevallen was. O, oké was zijn antwoord. 

Al onze 19 tassen en koffers sjouwden we naar de bus van Hertz en die bracht ons keurig naar het vliegveld. Daar begon het lange wachten. Eerst om de koffers weg te brengen. Daarna om door de poortjes te komen van de douane. Jeetje, wat was het daar druk. Na een half uurtje waren we erdoor en gingen we wat eten. De een koos voor de Mac, de ander voor KFC en de rest voor de PandaExpress. 

De terugreis verliep vlotjes. Geen rare dingen of zo. Het duurde alleen lang. We vertrokken met 1 uur vertraging, maar de aansluitende vlucht in IJsland haalde we prima. In Brussel was er een probleem met de bagageband. Toen de band na een half uur begon te rollen kregen we maar 4 van de 5 koffers terug. Ik was daarover met de jongens in gesprek (wat gaan we nu doen?) toen een meneer zei: wij wachten ook nog op koffers uit IJsland. Nou, dan wachten we nog maar eventjes. En warempel na een paar minuten kwam onze koffer er keurig aan. Intussen was het al kwart over 5. Om 6 uur moesten we de auto opgehaald hebben, anders moesten we bijbetalen. We liepen de ontmoetingshal binnen en daar stonden tot onze grote verassing de ouders van Fabrice op ons te wachten. Fabrice sprong over de ketting en vloog zijn moeder in de armen. Heel erg mooi om te zien. Ze konden ons toch niet met al die koffers en kinders alleen laten ?. We praten even wat bij en spraken af dat we in Beers samen zouden gaan eten. We kwamen te laat aan bij de auto, maar na overleg met het personeel was het geen probleem. Fijn. 

Onze grote rooie stond er nog keurig. De mannen zeiden al: als hij nog maar start. Ik echter heb alle vertrouwen in de grote rooie en zei: de grote rooie start altijd! En ja, hoor. Ook nu liet hij ons niet in de steek. Was toch wel eventjes wennen weer. Onze grote rooie is een grote bak, maar kan niet tippen Suburban die we hadden. Ach, het went wel weer. Onderweg stopten we in Grave zodat Lars zijn auto weer terug had. Daarna was het tijd om naar ons eigen stekkie te gaan. Pink stond van blijdschap al te joelen. Wat een warm welkom weer van die lieve hond. We aten gezellig met de familie van Fabrice. Om half elf doken we onze bedjes is….moe maar voldaan. 

15-08-2019 Denver

https://www.wyndhamhotels.com/laquinta/denver-colorado/la-quinta-denver-gateway-park/overview

15-8-19

Na het opruimen van ons huisje ging ik uitchecken. Ik vertelde tegen de aardige hoteleigenaresse dat we nog een salade in de koelkast hadden achter gelaten. Ze gaf aan dat haar man die tussen de middag wel op zou eten. Ik had ook wat conservenblikken achtergelaten. Ze was er in ieder geval blij mee. De bearspray had ik ook in de kast gezet, maar er weer uitgehaald. Ik dacht: ik kan hem straks beter aan iemand in een camper geven. Later tijdens het tanken kon ik er mevrouw blij mee maken die alleen met haar camper en een auto op de haak rondreed. Heel erg stoer! Ze was er heel erg blij mee. Normaal nam ze haar twee honden mee, maar nu niet. Dit gaf haar wat zekerheid. Mooi, de goede daad voor vandaag alweer gedaan.

Fenna wilde graag het Red Rocks park zien en dan voornamelijk het amfitheater. We parkeerden de auto en liepen er een rondje. Vier van ons waren nog niet wandel moe en wilden nog door het park lopen. Voor Juul, Fenna en mij hoefde het niet meer. Het was 37 graden en behoorlijk benauwd. Wij zochten een mooi plekje om te zitten. We babbelden wat en na een klein uurtje was de rest alweer terug. We aten er ons meloentje en begaven ons richting hotel. Er waren nog genoeg mooie dingen te zien, maar een middag relaxen aan het zwembad is ook wel eens lekker. Omdat onze kamer nog niet klaar was kregen we 2 kamers. Beter! Nu hoefde 1 van ons niet op de grond te slapen. Ook beter omdat we 50 dollar terug kregen.

We sliepen wat, zwommen wat en Lars en Jessie gingen nog maar weer eens naar de Ross. Lars kocht een paar Levi’s broeken en Jessie en BH.

Omdat het de laatste keer was dat we zouden gaan eten viel de keuze op Applebees. Die keuze was overigens zo gemaakt. Het blijft toch ons favoriete restaurantje.

Op de terugweg naar het hotel praatten we nog na over de vakantie. Welke overnachtingsplek was de mooiste? Waar hadden we langer willen blijven? Yellowstone, Rocky Mountains en de ranch in Cody waren toch wel favoriet. Juul gaf nog maar weer eens aan dat het toch wel erg bijzonder was om wakker te worden naast een elk. Jessie was blij dat ze niet uit bed gegaan was om te kijken wat er voor een dier naast de tent liep. Ze was zich waarschijnlijk rot geschrokken.

In het hotel logde ik in op de site van Icelandair. Ik printte de boardingspassen en hiermee zijn we zowat klaar om te vliegen. Morgen is alweer de laatste dag hier in Denver. Bijna weer thuis ?, met veel mooie herinneringen.

14-08-2019 Colorado Springs

https://manitousprings.org/park-row-lodge/

14-8-19

We hadden vandaag een paar opties om te gaan doen. Als er meerdere mogelijkheden zijn, proberen we de kids er ook bij te betrekken. Dat we naar het air force academy zouden gaan was al een feit. Richard had deze thuis al gezien en wilde daar erg graag naar toe. Ons tweede deel van de dag stond nog open. De kids wilden graag naar een goudmijn. We besloten om eerst naar de air force academy te gaan. Bij de noordepoort aangekomen werden we tegengehouden door een soldaat. We moesten eerst toestemming regelenen bij de zuiderpoort. Wij daar naartoe. We moesten allemaal ons paspoort inleveren en van Richard (omdat hij de bestuurder van de auto was) nog een foto. Uiteindelijk geloofden ze wel in onze eerlijkheid en kregen we het felbegeerde papiertje. Toen moesten we weer terug naar de noorderpoort. De soldaat herkende ons nog en we mochten door. Als eerste gingen we naar het visitorcenter. We verbaasden ons erover dat er speciaal hiervoor een megagroot visitercentor was opgezet. Dat is iets wat in Nederland ondenkbaar zou zijn. Je kon er souvenirs kopen en meelopen met een tour. We liepen met de pensioneerde Jim mee, die zelf piloten opgeleid had. Uiteindelijk kwamen we bij ons doel aan: de kapel. Jim vertelde dat het 3 miljoen dollar gekost had om de kapel te bouwen. De kapel lekt al vanaf het begin, waardoor het orgel niet functioneert. Vanaf november gaat het in de renovatie. Kosten: 160 miljoen!! We bedankten Jim voor de rondleiding. Hij vroeg nog op de valreep of Fabrice interesse was om opgeleid te worden. Hij was altijd op zoek naar goede mensen. Helaas voor Jim ging hem dat niet worden.

De kapel bestaat uit verschillende onderdelen. Het bovenste gedeelte is voor de protestanten. In de kelder is de kerk voor de katholieken, de joden en de boeddhisten. Ook voor de andere geloven is er een kerk, binnen deze kapel, maar voor ons niet toegankelijk. Jim vertelde dat er ook een gebouw was waar we konden eten. Ook de rekruten zouden daar eten. Omdat intussen de inwendige mens wel wat lustte, gingen we opzoek naar dat gebouw. Groot was onze verbazing dat er een pizzeria, een hamburgertent en een broodjeszaak (waarvan de namen jullie vast wel kunnen raden) inzaten.

Na de lunch reden naar de Mollie Kathleen gold mine. Een kilometer of 10 verderop is een nog werkende goudmijn (Cripplecreek) maar voor die tour waren we te laat. Mollie wist wel van wanten van de prijzen, 25 dollar per persoon voor een rondleiding. We vonden dit wel al te gortig. Ik bedacht dat de kids het waarschijnlijk wel leuk zouden vinden om te gold pannen. Dat was ook zo. In Victor konden we dat bij het plaatselijke museum doen. Richard ging een dutje doen in de auto, terwijl wij op goudjacht gingen. We mochten voor 7 dollar PP een uurtje gold pannen. Ze vonden het geweldig. Behalve goud kon je ook kleine edelsteentjes vinden in de modder. We vonden heel veel mooie steentje en fool gold. Ik had 2 ieniemienie stukjes goud gevonden. Juul wil thuis van het fool gold proberen een ring te maken voor zijn zusters.

Onderweg kochten we een extra koffer voor onze spullen. Hoe we dat alles ooit in onze grote rooie moeten krijgen is me een raadsel. Op de heenweg zaten we immers al als haringen in een tonnetje en nu komt er nog een grote koffer bij…

Het avondeten deden we bij de Tacobell. Hierna deed iedereen waar hij zin in had. Ik merk dat we weer zin hebben om naar huis te gaan. We hebben zoveel indrukken opgedaan dat we er moe van zijn geworden. Op een positieve manier welteverstaan.

13-08-2019 Colorado Springs

https://manitousprings.org/park-row-lodge/

13-8-19

Omdat we vannacht voor de laatste keer in de tenten geslapen hadden konden we al wat dingen weggooien. Onze tent had gebroken tentstokken en gaatjes in het grondzeil. Ook die van Juul was niet meer goed. Die van Juul had het toch zeker 10 jaar volgehouden, maar die van ons pas drie jaar. We verbazen ons over de slechte kwaliteit van onze (Coleman) tent. De nieuwe Colemantent die we voor Jessie en Lars gekocht hadden was meteen al niet goed. Door een stikfout kon Jessie niet languit liggen en moesten we hem lossnijden. Ook was er al een tentstok gebroken en zaten er al gaatjes in het doek. Waar is de kwaliteit van vroeger gebleven?

Voor vandaag stond alleen het kasteel van Bischop op het programma. Ik had deze met Google Earth gevonden en dacht: he, die heb ik eerder gezien. Ik besefte me toen dat mijn schoonzus en zwager daar ook al eens geweest waren en er enthousiast over waren geweest. Dus op naar Bischop Castel. Bischop liep een krantenwijk en kocht als 15-jarige een stuk grond. Daar begon hij met het bouwen van zijn kasteel. Een mooi verhaal om te lezen, voor wie wil, kijk maar eens op zijn website. Vandaag de dag werkt hij nog steeds aan zijn kasteel. Toen we er vanmorgen kwamen zat hij met zijn hond op de veranda te praten met een mevrouw. Richard hoorde hem zeggen dat hij vanochtend aan de middentoren had gewerkt.

Het kasteel is een imposant bouwwerk wat niet te vergelijken is met een ander kasteel. Het is een fantasierijk gebouw met veel grote stenen, smeedwerk en glas in lood ramen. Bischop heeft duidelijk lak aan de veiligheidsregels en waarschijnlijk geen bouwvergunning gekregen. Er is op veel plekken geen afrastering en in sommige traptreden zitten grote gaten. We klommen drie verdiepingen omhoog en verbaasden ons over de onveilige situaties. Juul en Fabrice durfden het aan om tot de hoogste toren te klimmen, maar Juul greep daarna meteen naar de deo. Hij had letterlijk angstzweet gehad. Bischop leeft van de donaties en de verkoop van souvenirtjes. Hij wil perse niet dat mensen intree betalen omdat Amerika een vrij land is en zijn attractie vrij toegankelijk moet zijn. hij heeft dit ook vast laten leggen in zijn testament. Dus na zijn dood zal het kasteel nog steeds vrij toegankelijk zijn. Lars kocht er wat souvenirtjes en ik kreeg van Fenna en Jessie een paar mooie oorbelletjes. Dank je wel meiden!

Daarna reden we naar ons huisje in Colorado Springs. Het staat pal tegenover een tent die marihuana verkoopt, waar het een drukte van belang is. Lars en Jessie waren nog niet verzadigd van de Ross en de Marshall. Fabrice en Juul waren er intussen wel klaar mee en gingen samen met Richard koffie drinken. Fenna kocht er een mooie rugtas. Avondeten deden we in een restaurant waar we chinees, Japans, Mongolische, Thaïs en Kantons konden eten. Het smaakte heerlijk, maar Lars had zich een beetje verkeken op de pittigheid van zijn gerecht. Hij at het heel stoer op, maar bluste per hap met een halve liter cola.

Bij terugkomst haalden we de auto leeg. Hoe spijtig ook we moeten vrijdag weer naar huis. We gooiden spullen weg die we niet meer nodig hadden en doneerden ons serviesgoed aan de eigenaar van het huisje. Zo kregen we een goed beeld of alles in de 4 koffers kon. We mochten nog 1 extra koffer meenemen, maar als we die niet nodig hadden, was dat ook geen punt. De jongens maakten er een spelletje van om zoveel mogelijk kussens en slaapzakken in vacuümzakken te proppen. Ondanks hun geprop en gepuzzel zullen we morgen een extra koffer bij moeten kopen.

12-08-2019 Great Sand Dunes

https://www.recreation.gov/camping/campsites/103701plekje 39 en 40

12-8-19

We stonden vroeg op. Richard bakte pannenkoeken op het hout. Het was lastig om het vuur aan te krijgen. Het had geregend en het hout was nat. Uiteindelijk lukte het dan toch. We ruimde de boel op en vertrokken naar ons volgende avontuur. Vandaag stonden de Great Sand Dunes op het programma. Onderweg wilden we stoppen bij een krokodillenfarm. We namen afscheid van new Mexico. Deze staat had ons echt positief verrast. We reden over de La Mangapass. Zo kwamen we Colorado weer binnen.

De stop bij de krokodillenfarm bleek een gouden stop te zijn. De kinderen (en wij) vonden het geweldig. Om te beginnen is het geen fokboerderij, maar een opvanghuis voor allerlei dieren. Maar met name reptillen en krokodillen. Bij de ingang liepen er grote schildpadden rond die we sla mochten voeren. Toen we binnen kwamen kregen we de vraag of we een echte krokodil vast wilde houden. Nou, dat wilde de jeugd wel. Jessie en Richard vonden het maar niets. Het was een kleine krokodil van ongeveer 1 meter lang. We moesten hem wel precies goed vasthouden anders zou hij bijten. Daarna werden er foto’s gemaakt. We kregen een dapperheidscertificaat en tot grote hilariteit beet de krokodil erin. Hierdoor kwamen er zijn tandafdrukken er in te staan.

Verderop zaten de slangen. Giftige en constrictors. Het was erg rustig en Fabrice vroeg of hij een slang vast mocht houden. Geen probleem. De jongen haalde een python (1,5 meter) uit het terrarium en Fabrice mocht hem vasthouden. Daarna legde de jongen de python om Fabrice zijn nek. De slang begon met zijn tong Fabrice te onderzoeken. Woeha. Daarna waren Lars, Juul en Fenna aan de beurt. Voor mij was dit een maatje te groot. Je mocht de krokodillen voeren, maar wel met een speciaal voer. Lars ging een emmer voer kopen en de krokodillen kwamen in actie. Dat was gaaf om te zien. We liepen er zeker 2 uur rond en vonden het er super. Voor wie ooit daar in de buurt komt, zeker doen.

Vanaf hier was het nog maar een half uurtje rijden naar de camping. We hadden weer het mooiste plekje op de camping met uitzicht op de dunes. Je jongens bakte hamburgers op het kampvuur, terwijl de hertjes toekeken. Later begon het alweer te onweren en hoorden de s ’nachts een roedel wolven of coyotes huilen. Erg gaaf.

11-08-2019 Sante Fe

https://www.recreation.gov/camping/campgrounds/274315/campsites

11-8-19

Na een heerlijk nachtje met ontbijt in het hotel vertrokken we om half negen. Bij de Sandia Tramway mochten we met het derde ritje mee. Fijn om zo vroeg te kunnen starten. De dame achter de balie vroeg of we zeker wisten dat we terug wilden lopen. Het was namelijk een hele wandeling. Daarbij had ze wel eens gedacht: moeten mensen hier naar beneden lopen? Hoe lang het duurde? Minstens 6 uur! Ik begon door haar opmerking behoorlijk te twijfelen. Richard zei nog: je hoeft niet mee, je kunt ook wachten totdat wij weer terug zijn! Ik dacht: nou, laat ik het boven maar bekijken.

Boven stond een gepensioneerde dame te vertellen over de wandeling. Ze adviseerde de La Lauze trail en was 10 mijl (16 kilometer). Het zou een gemakkelijke wandeling zijn met veel bloemen en cactussen. Een uurtje of drie zou hij volgens haar duren! Ik ging ervoor.

Het was inderdaad een mooie wandeling, maar je moest wel vaak over veel grote granieten rotsblokken lopen/kruipen. Ik kreeg er op een gegeven moment goed de balen van. Fenna en ik bleven daardoor vaak achter wat de irritatie bij sommige (we noemen geen namen) opwekte. Fenna had haar wandelsokken vergeten en kreeg al snel blaren. Persoonlijk vonden we allemaal wat anders van deze tocht. De mannen vonden hem super, Jessie ook, maar Fenna en ik niet zo. Wel mooie uitzichten met bloemen en zo, maar wel een pittige. Op een gegeven moment hoorde we Jessie gillen. Ze was uitgegleden en met haar voet in een cactus beland. Er zaten wel tien prikkers in haar voet. Auw, dat was pijnlijk. Uiteindelijk na 4,5 uur zagen we de splitsing. Aan de ene kant kon je naar het upper-parkway, daarvoor moest je nog 1 mijl lopen. De andere kant ging naar het Lower-parkway. Dat was nog 2,5 mijl lopen, en daar stond onze auto. De mannen gingen de auto halen en wij zouden op ze wachten bij de upper. Intussen begon het flink te betrekken en te rommelen. We zaten 20 minuten te wachten toen het stevig begon te regenen. We doken snel het wc-hokje in om droog te blijven. De mannen waren echter drijfnat geworden. Gelukkig was het niet koud, warm zelfs.

Na deze tocht gingen we boodschappen doen voor morgenvroeg. Richard had zin in pannenkoeken met vers fruit. Eten deden we bij de PandaExpress. Daar kun je noodels en dergelijke bestellen. Omdat Jessie nog onderbroeken nodig had ging ze samen met Lars kijken bij een winkel tegenover de Panda. (Marshalls). Lars kwam terug met de mededeling dat het een winkel was ala Ross, maar dan veel beter. Dat ging nog wel eventjes duren dus. Ik liep heel even mee naar binnen, maar was te moe om kleding te zoeken. Ik sloot me aan bij Juul in de auto en deed daar een dutje. De anderen kwamen na een half uur terug. Fenna stralend met een nieuwe jas, Richard met een droog T-shirt, Lars met een Calvin Klein shirt en Jessie met onderbroeken. Daarna begonnen we aan de terugreis die 2 uur duurde. Tegen half negen waren we weer op de camping. Onze tentjes stonden er nog en we konden zien dat het flink geregend had. Alles was droog gebleven.

10-08-2019 Sante Fe

https://www.recreation.gov/camping/campgrounds/274315/campsites

10-8-19

Omdat we gisteren geen gas hadden kunnen vinden, maakte Richard eerst een vuurtje. Daarop zette hij de koekenpan en bakte eieren met spek. Dat werkte prima. Na het ontbijt gingen we naar Albuquerque. We waren van plan om naar de Sandia tramway te gaan. Eenmaal met de gondel boven wilden we terug lopen. Omdat het toch nog een hele route rijden was kwamen we pas tegen 11 uur aan. We wilden ook nog naar het Atoommuseum en Fenna en Fabrice wilden ons trakteren op een etentje. Daarnaast hadden we kaartjes gekocht voor een baseballwedstrijd. Deze begon al om half zeven. Een druk en vol programma dus. We hoorden bij Sandia dat het teruglopen tussen de 4 en 6 uur zou duren. Dat gingen we niet redden, we moesten onze plannen aanpassen. We kozen ervoor om morgen terug te komen en met de Sandia tramway te gaan. Dan konden we nu naar de Old Town en naar het Atoommuseum. De planning van morgen zou dan komen te vervallen. Dat was wel jammer, maar we moesten keuzes maken. Het is namelijk zo dat we hier heel veel leuke dingen te doen zijn, maar de afstanden erg groot zijn. Niet getreurd. We gingen naar de Old Town en vonden het fantastisch. Het heeft een Mexicaanse sfeer met mooie witte steegjes vol met bloemen en mooie kleuren. In het midden staat een witte kerk tussen de kunstenaarswinkelkeltjes. We slenterden een paar uur door de steegjes en aten er een ijsje.

Daarna gingen we op pad naar het Atoommuseum. Omdat dit niet echt een vrouwending was, bleven de dames buiten zitten. Heerlijk op een lekkere stoel (wat kun je daar van genieten) met internet…heerlijk. We konden weer het nieuws lezen en de mail lezen. Deze vakantie hebben we namelijk maar erg kort de tijd om dit uitgebreid te doen. We zitten veel in buitengebieden, waar geen internet is. En hebben we internet dan is het snel een appje of een verhaal uploaden. In ieder geval, ons hoorde je niet klagen. De mannen vermaakten zich prima in het museum.

Fenna en Fabrice trakteerden ons op de Italiaan. We aten er van het buffet en het was echt superlekker. We hadden opdracht gekregen om niet al te veel tussendoor te eten, dus we hadden met zijn zevenen een flink gat in het buffet gegeten.

Toen was het de hoogste tijd om naar het stadion te gaan. Om de dag is er iemand anders navigator. Onze navigator van vandaar (Fabrice) stuurde ons feilloos door de stad. Mooi op tijd kwamen we aan bij het stadion. We vonden de wedstijd leuk, maar die gekke Amerikanen nog leuker. Wat eten ze veel en vaak. Lars en Jessie wilden ons trakteren op een drankje, maar Richard waarschuwde ze dat een pilsje al 10 dollar koste! het entertainment tussendoor was hilarisch. Dan weer kwamen er meiden met kanonnen en schoten T-shirts het publiek in, dan weer ballen die we moesten vangen, met als afsluiter een vuurwerkshow. Omdat het gisteren nogal laat geworden was en we hier morgenvroeg weer moeten zijn voor Sandia dacht ik op een gegeven moment: wat zou het fijn zijn als we niet dat hele stuk weer moeten rijden. Ik zocht op een motelletje en Richard was al snel overgehaald. Het vele rijden van de afgelopen dagen gaat hem niet in de koude kleren zitten. Vandaar dat we nu lekker in het Red Roof Inn hotel zitten op 10 minuten afstand van het stadion. Soms moet je je die luxe gewoon gunnen. De tenten zien we morgenavond wel weer terug.